اشعار

پخش سبک

نشسته خـنـده بـر، لبـهـای محمد            به ماه پیغمبر، پیغمبر خوش آمد

گل یاس حیدر،مهدی یا مهدی *** تجلّی داور،مهدی یا مهدی

امام ُ المُنتَظَر؛ مهدی یا مهدی (۲)

کرم را خاتمه خوش آمد خوش آمد            مهدی فاطمه خوش آمد خـوش آمد

نورچشم همه خوش آمد خوش آمد            مهدی فاطمه خوش آمد خوش آمد

 ************************************************

آمده به دنیـا ، نور هـر انـجـمـن            مبارک میلادِ، حجت بن الحسن

درخت امامت، امشب ثمر داد *** خدا بر پسرِ، زهرا پسر داد

پسر نه،که گویی قرص قمر داد (۲)

آیات مُحکـمه خوش آمد خوش آمد            مهدی فـاطمه خوش آمد خوش آمد

نورچشم همه خوش آمد خوش آمد            مهدی فاطمه خوش آمد خوش آمد

 ************************************************

خدایـا برسان ، ظهـور مهدی را            عیان کن خورشید، نورهم عهدی را

به ظهور مولا، آن برما ولی *** شود رحمت حق، برما منجلی

به حقّ فاطمه ، به حقّ علی (۲)

به لبها زمزمه خوش آمد خوش آمد           مهدی فاطمه خـوش آمد خوش آمد

نورچشم همه خوش آمد خوش آمد            مهدی فاطمه خوش آمد خوش آمد

پخش سبک

می رسد بوی یاسمن            كوچه ها پر از نسترن

گل بریزید اهل جهان            آمده حجة ابن الحـسن

پر شده شمیم عاشقی به هر كران            آمـده امـیـر هــر پــیــر و جــوان

یار با وقار ملك عشق و عـاشقی            مـرد اول جـهـان شـاه جـمكـران

آمد از ره ، رهبر جهان ** آمد از ره ،  شاه انس وجان ** آمد از ره ،  صاحب الزمان

دوستت دارم، صاحب الزمان؛ دوستت دارم، صاحب الزمان؛ دوستت دارم، صاحب الزمان

*******************************************************

ای به عالم تاج سرم            عشق تو اوج بـاورم

آرزو دارم جان دهم            روی پای تو رهبرم

ای نگار مه جبین و یار نــازنیـن            كی فتد به مقدمت لرزه بر زمیـن

ای امام بت شـكـن پـور عسکری            فرش زیر پـای تو عـرش بـریـن

ای ایـمانم، در نگــاه تو **  شـد قـرآنـم ، روی مــاه تو ** من می مـانم،  در پـنـاه تـو

دوستت دارم، صاحب الزمان؛ دوستت دارم، صاحب الزمان؛ دوستت دارم، صاحب الزمان

پخش سبک

نیمــه شعبان رسید و یوسف زهـرا نیامد         جان ما بر لب رسید وصاحب دنیـا نیامد

سری بر ما بزن، تو ای غمخوارمن         به جان فـاطمه ، بیا یـابن الحسن

بیا یابن الحسن؛ بیا یابن الحسن

 *******************

من به عشق تو اسیرم کی می آیی ای امیرم         از کدامین ره می آیی زیر پای تو بمیرم

عزیزعالمین،به زهرا نورعین         ببین ذکرهمه،شده این الحسین

بیا یابن الحسن؛ بیا یابن الحسن

 *******************

در فراقت غـم کشیدم عقدۀ دل وا نکردم         هرچه گشتم خیمه ات را من ولی پیدا نکردم

کجایی ماه من،قدم بردیده زن         به جان مادرت، بیا یابن الحسن

بیا یابن الحسن؛ بیا یابن الحسن

دمی که سیـر وجـودم الـی السما می شد           تـمام صـفحۀ شعـرم پُـر از خـدا می شد

گـمان کنـم خبـر از یار می رسد امشب           که باب فـیض الـهـی به سیـنه وا می شد

به زخـم کهـنـۀ چـشـم انتـظارها دیگـر           نـگــاه مــرحــمت دلــبـری دوا مـی شـد

چه جلوه ای شده بر ظرف کوچک قلبم           که بنـد بنـد وجـودم ز هـم جــدا می شـد

کـنار سـفـرۀ زیبـاتـرین مسـافـر عـرش           دلـم ز پـنـجـۀ تـنـگ قــفـس رها می شد

به هر نسیـم که در زلـف یـار می پـیچد           به هر کـرشمه گـره ها ز کار وا می شد

دراین زمانه که مردم همه غریبه شدند           در این سکـوت کسی با من آشنا می شد

چه بــیـقـرار دلـم مـیـل سـامــرا کـرده

خدا به حضرت نرگس پسر عطا کرده

حریم کوچک سرداب، عرش اعـلا شد           نـگـار آمـد و لـبـخــنـد هـا شـکـوفـا شـد

سـلام مـن به کـسی که ز کـاخ رُم آمـد           بـه ریـسـمــان مـحـبـت اســیـر آقــا شـد

خدا چه بخت بلندی به او عـطا فـرمود           ز راه دور رسیـد و عـروس زهـرا شد

عروس خانه غریب و امام خانه غریب           چـقــدر شــادی این خـانـواده زیـبـا شـد

نـشـستـه یک پـدری در کـنـار گهـواره           تــرنــم لـب او نـغــمــه هــای لا لا شــد

شهادتین به لب های او چه دیـدن داشت           در ابـتـدا جـلـواتـش شـبـیـه عـیـسی شد

همه ذخیرۀ حق در میان گهـواره است           عصـا به دست نگهـبان خانه موسی شد

صدا صـدای رســول خـداسـت می آیـد            طـنـیـن یــا رب او مـثـل پـور لـیـلا شد

سـتـارۀ سحـر خـانــواده سـر زده است

خـلاصـۀ هـمـۀ اهــل بـیـت آمــده است

دل شـکـستـه بـدانـد قــرار یعــنی چـه؟           خـبـر نـیـامـدن از تکـسـوار یعـنی چـه؟

نگـاه حضرت یعـقـوب می کـند تفـسیـر           تــمـام عـمــر غـم انـتـظـار یـعـنـی چه؟

به دست بــاد سحــر بـوی پیـرهـن آیـد           نـسـیـم صـبـح بـدانـد بـهـار یـعـنی چه؟

فقـط ز خـون شهـیـدان به جـلـوه می آید           به تیـری از مژه طعـم شکار یعنی چه؟

ندیـده عـاشق رویت شدم که فـاش کنـم           اسـیـری دل و گـیـسـوی یـار یعنی چه؟

کسی که طعـم وصالت چشیـده می داند           نـگـاه مــرحمت سفــره دار یعــنی چه؟

بگـفـت سـیـد بـحـر الـعـلـوم کـی دانـیـد           بــغـل گـرفـتـن قــد نــگـار یـعــنـی چـه

دگــر بـرای وصــالت بهــانـه می گیرم

اگر که دیـر بیـایی ز غصـه می مـیـرم

ز درد دوریت ای دوست شکوه ها دارم           خـوشم اگر چه غـریـبم ولی تو را دارم

تـمام سـوز دل من ز نـاله های شماست           ز درد هجر تو سوزی در این صدا دارم

گـدایـی در این خـانـه آرزوی من است           ز نــام تــوست اگــر زرّه ای بـهــا دارم

الا امــیـر ســحـر ای مــسـافــر زهــرا           امـیـد وصل تو را بیـن هــر دعــا دارم

بـیــا و نــامـۀ اعـمال من مــرور نکـن           که بــر جبین عــرق شـرم از شما دارم

به کام خـویش چـشیـدم غــم جـدایی را           امــیــد رحــمــتــی از یــار آشــنـا دارم

بــیــا مـیـان قــنـوتـت مرا ز یـاد مــبـر           کـه احـتـیـاج شـدیـدی بر این دعـا دارم

به آه نیمه شب تو قـسم عـنـایـت توست           اگــر زبــان مـنــاجــات بــا خـــدا دارم

قرار ما همه تنگ غروب صحن حسین           هــوای بـوسه ای از خـاک کـربلا دارم

چه می شود به نگاهی دلم تکـان بدهی

چه می شود شب نیمه رخی نشان بدهی

رسیـدی و دل ما غـرق نـور کردی تو           کـلیـم گـشتی و جلـوه به طور کردی تو

شبانه روز شده اشک تو شبیه به خون           ز بس مصیبت کـوچه مـرور کردی تو

همان زمان که لگد خورد مادرت زهرا           ز کـوچـه های مـدیـنه عـبـور کـردی تو

درآن دمی که به هم خورد گیسوان حسین           دل شکـستــه مـادر صـبـور کـردی تـو

تـمام حـاجـتـم این است با دلی پُـر درد

تو را به حق اسیـری عـمه ات بـرگـرد

امشب خـبـر ز عـالـم بـالا رسیـده است           زیـبـاتـرین سـتـارۀ دنــیـا رسـیـده است

امشب حکیمه باش و ببین پورعسکری           با هـیـبت و شمـایل طاهـا رسیـده است

در او خـلاصه گشتـه خِصال پــیـمبران           موسی رسیده است،مسیحا رسیده است

جـبـریـل با هـزار فـرشـتـه از آســمـان           کـرده نـزول، بهـر تمـاشـا رسیده است

امشب دلم به مـأذنه این گـونـه داد اَذان

عَجِّل عَلی ظُهُــورکَ یا صاحبَ الزّمان

درپیش سَرو قامت تو،تا شدن خوش است           در فصل غیبت تو شکیبا شدن خوش است

دست کـسی به دامـن نـرجـس نمی رسد           وقتی صدف به گوهر یکتا شدن خوش است

روزی امـیـرزاده و روزی کـنـیـز شـد           حالا عروس حضرت زهرا شدن خوش است

ما ذرّه ایم و کار شما ذرّه پـروری است           در زیر آفـتاب تو پیدا شدن خوش است

وقتی شـناسـنامۀ ما مُـنـتـسَب به توست           در سایه سار مهر تو معنا شدن خوش است

هـر کس شـنیــد نام شـما را قـیـام کـرد           در راه بـنـدگیّ تو آقـا شدن خوش است

درشرح وصف تو چه برآید از این زبان؟!

عَجِّل عَلی ظُـهـُورکَ یا صاحبَ الزّمان

ای که کرم سجیّه و لطف است عادتـت           بــالاتـر اسـت از هـمه عـالـم سـیـادتت

حالا هزار و یکصد و هفتاد و هشت سال           بــگــذشته ای عـزیـز خـدا از ولادتـت

غائب شدی اگـرچه تو در پـشت ابـرها           هـر دم رسیـده است به دل ها عـنـایـتت

هر صبح؛ وعدۀ من و تو در دعای عهد           هـر عصر جـمعه زمـزمه های زیارتت

آقــا سـلام مـا بــه رکـوع و سـجـود تـو           آقــا درود بـر تــو و ذکـر و عـبـادتــت

کِی میرسد ندای أنا المَهدی ات به گوش؟           بـالاتـر از تــمـام عَـلـَم هـاسـت رایـتـت

کانون عدل و داد شود با تو این جهـان

عَجِّل عَلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الـزّمان

بار فـراق یـوسف زهـرا کـشـیـدنی ست           گر وصل او به جان بخَرم من،خریدنی ست

ای آنکه طعنه میزنی؛آقای تو کجاست؟           روز ظهـور مـنجـی عـالم رسیدنی ست

آن روز ذوالـفـقــار عـلـی دست او بود           یعنی که رنگ از رُخ کافر پریدنی ست

یا فارس الحجاز!، من از مشهد الـرّضا           بیـتی بیـاورم ز شفـق، که شنیــدنی ست

(سوگند می خورم گل باغ تو چیدنی ست           چـشـم سیاه و خیمۀ سبز تو دیدنی ست)

ای آخـرین امــام مـن، ألـغــوث ألاَمـان

عَـجِّل عَلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الزّمان

وقتی که نیستی تو، خزان است روزگار           وقتی که می رسی، همه جا می شود بهار

تقصیر ماست این که بیابان نشین شدی           محــروم مانـده ایم ز درک حضور یـار

ما از چه نـیـستـیم شب و روز یاد تو؟!           وقـتی که هست أفـضـل أعـمـال انتظار

وقتی که بیست مرتبه حج رفت،کسب کرد           إذن طـواف خـیـمـۀ تو، پـور مـهـزیـار

آقــا چقـدر جمــعه گــذشت و نــیـامدی!           دیگـر نـمـانـده است بــرای دلی قــرار

این اشک ماست کز غم هجران شده روان

عَجِّل عَـلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الـزّمان

ای هر غــریـبـه ای هـمه جـا آشنـای تو           ایـن بـنـد را مـدیـنــه سـرودم بـرای تو

این شهر بوی غربت خـورشید می دهد            این کـوچـه هـاست مـنتـظـر ردّ پـای تو

رفـتـم به پـشت پنجـره های بقـیع و بعـد           خواندم به اشک چشم زیارت به جای تو

گـویــا هــنوز مـادر تــو درد می کِــشـد           در بستـر است چــشـم به راه دوای تـو

وقتی کِشی ز قــبـر تن آن دو را بـرون           بـاشیــم کــاش ما هــمه زیـر لَـوای تـو

ای شـاد از ظهـور تو بانـوی بی نشــان

عَجِّل عَلی ظُهُـورکَ یا صاحبَ الـزّمان

ای مظهــر صفـات خـدا أیـهــا العـزیـز           بی تو چه عیدی و چه عزا؟!، أیها العزیز!

امسال نیـز نیـمـۀ شعـبـان رسید و رفت           مـجـلـس تـمـام گـشت، بیـا أیها العزیز!

تو خود کریم هستی و از نسل ذوالکِرام           پُـر کـن دو دست خـالی ما أیها العزیز!

یک نَظرَۀ رَحیـمَه بر این قـلب پر گنـاه           کــافی ست با نگــاه تو، یا أیهـا العزیز!

فرموده اند نــیــمۀ شعبــان بگو: حسین           مـا را ببـر به کـرب و بـلا أیها العزیز!

یک روضه از اسارت زینب بیا بخوان

عَجِّـل عَلی ظُهُورکَ یا صاحبَ الـزّمان

امشب دل بـیـدارم دارد سحـری دیـگـر           وز زمـزمه ام بر دل مـانـد اثـری دیگـر

در سامره می بینم قـرص قـمری دیگـر           وز بیت ولا بـر لب دارم خبـری دیگـر

از نسل عــلی آمـد خـیـرالـبشری دیگـر           یــا آمــنــه آورده پــیـغـامــبـری دیـگـر

طـوبـا ثـمــر آورده سیـنـا شـجـر آورده

چشم همگان روشن نرجس پسـر آورده

من رحمت بی حـد را در سامره می بینم           من خُـلـد مخــلّـد را در سـامـره می بـینم

من جـلـوۀ سـرمـد را در سامره می بینم           من عـبـد مـؤیّـد را در سـامـره می بـیـنم

من طلعـت احمد را در سـامـره می بینم           من حُـسن محـمّـد را در سـامره می بینم

ای منتظران خیزید با خصم در آویـزید

در مقـدم مهدی گـل از پـارۀ دل ریـزید

ای گـمشده پیـدا شو پیـدایش حق را بین           آئـیـنه شـو و آنـگـه آئــیـنـۀ یـکـتـا بـیـن

رخسار دو صد یوسف در آن رخ زیبا بین           بـالای دو صد آدم در آن قـد و بـالا بین

هـم نـوحِ پـیـمـبـر را در دامن دریـا بین           هم موسی عمران را در وادی سینا بین

در یک رخ زیبا بین خوبان دو عالم را

خـوبان دو عـالم نه؛ پـیغـمـبر خـاتـم را

امشب من ودل گشتیم درکوی گل نرگس           بـر گِرد گـل روی دلـجـوی گـل نرگس

خُلق نبوی دیـدیم در خـوی گـل نـرگس           خوردیم شراب نور از جوی گل نرگس

تا روی خدا دیدیم در روی گـل نـرگس           دل گشته بهـشت گل از بوی گل نرگس

ای دسـته گـل نـرگـس از مات سلام الله

ای زینت هر مجـلـس از مات سـلام الله

پیوسته درود از ما بر نرجس و مولودش           بر نرجس ومولودش بر مهدی موعودش

بر مهدی موعودش بر حجّت معبـودش           برحجّت معبودش برمقصد و مقصودش

برمقصد و مقصودش بر سیرت محمودش           برسیرت محمودش لطف و کرم وجودش

لطف وکرم و جودش حکم وسخن و عزمش

حکم و سخـن و عزمش تیغ و عَلَم و رزمش

مهـر رخ دلجـویش هـنگـام سحـر تـابید           روشن تر و زیباتر از قـرص قـمر تابید

از قلب ملک سر زد در چشم بشر تابید           گـفـتی یَـم هــستی را پاکـیـزه گهـر تابید

چون شعله به کوه طور از شاخ شجرتابید           هنگــام طلوع فجــر بر دست پـدر تابید

در طلـعـت او دیـدنـد آئـیــنـۀ احـمــد را

مانـند عــلی می خـواند قـرآن محـمّـد را

اوّل سخن توحـیـد از خـالق اکـبـر گفت           هم حمد الهی کرد هم وصف پیمبر گفت

هم آیۀ قرآن خواند هم مدحت حیدر گفت           هم نام امامان را تا خویش سراسر گفت

از ظاهر و باطن گفت از اوّل و آخر گفت           آنگــه به زبـان دل آن حجّت داور گفت

من شاهد و مشهودم من حجّت معبـودم

من مقصد و مقصودم من مهدی موعودم

من طـوطـی گـویـای گـلـزار شهـیـدانـم           من روشــنی چـشـم بــیــدار شــهـیـدانـم

من آیــنـۀ ســرخ رخــسـار شــهــیـدانـم           مـن مـحـیـی ایـثـار و آثــار شـهــیــدانـم

من وارث مـظلـوم انــصـار شــهـیـدانـم           من مــنـتــقـم خـون سـالار شــهــیــدانـم

گلواژۀ جاء الحـق بر دست جهـانگـیـرم

نـقش زهـق الباطل بـر تیـغـۀ شمـشیـرم

حق وعده به من داده تا ملک جهان گیرم           بر دوست امان بخشم  از خصم امان گیرم

مهرآرم و خشم آرم جان بخشم و جان گیرم           یـار هـمگـان بـاشـم داد هــمگـان گـیـرم

در سلک شبان آیم در کعـبه مکان گیرم           حلــقـوم ستمگر را در پنجۀ چنان گیرم

تا نقش زمین گردد اهـریمن خود کـامی

وز ظلم و ستـم هـرگز بـاقـی نبود نامی

ای روی تو نادیده دل بـرده ز دلـداران           ای کـار تو پــنهانی یـاری ز همه یاران

بشکفته دل از نامت چون لاله که در باران           از جـام تو لاّیت سـر مستـی هـوشیاران

بـاز آ که بـرانـدازی بـنـیـاد ستـمکـاران           با تیغ تو ریزد خون از سینۀ خونخواران

خورشید رخت در ابر پوشیده چرا مهدی

ای کعبۀ دل رویت از کعبــه درآ مهـدی

ای با همگان مونس ای در همه جا تنها           ای بی تو ز خـونِ دل دریـا شده دامن ها

تا چند زمـام دین در سلـطـۀ رهــزن هـا           تا چند جهان لبریز از گریه و شیـون ها

تا چـند خـزان حاکـم در دامن گـلـشن ها           تا چـنـد بُـوَد قــرآن بـر نـیـزۀ دشـمـن ها

ای نالۀ مظلومان در گـوش تو یا مهدی

ای پــرچــم ثارالله بر دوش تو یا مهدی

بـاز آی که بنـمـائـی بر ما رخ زیـبـا را           بازآ که کنی از عدل پُر عرصۀ دنیا را

باز آ که همه بیـنـند آن روی دل آرا را           باز آ که کـنـی پـیـدا دو گـمـشــدۀ مـا را

هم تربت محسن را هم تربت زهـرا را           حیف است نبیند عبد رخسار تو مولا را

من «میثم» این کویم اوصاف تو را گویم

اوصاف تو را گویم تا وصل تو را جویم

بـاز قـدسی نـفـسان زمـزمه پرداز شـدند           به سـوی ســامـره آمـاده پـرواز شـدنـد

چهـره هـا با گـل لبـخـند هـمه بـاز شدند           بــلـبـلان چــمـن حُـسن در آواز شـدنـد

نور شادی به زمین و به فلک موج زند

از فلک تا به زمین فوج ملک موج زند

باز هم شاهد غـیـبی به شهود آمده است           پیک شادی به سلام و به درود آمده است

چه وجودی است که اکنون به وجود آمده است           این خبر چیست که جبریل فرود آمده است

محشری گشت بـپا گر که قـیامت کردند

همـه در هاله ای از نـور اقـامت کـردند

نـوری از بـیت ولایت شده پـیـدا امـشب           که از او گشته جهان غرق تجلا امشب

همه عـالم شده چـون وادی سـینا امشب           مات از این نور بود دیده موسی امشب

عشق پـرسید چراهمهمه بر پا شده است

عسکری گفت که مهدی است هویدا شده است

بر همه خلق جهان خیر کثیر آمده است           ســورۀ نـور خـداوند قــدیـر آمـده است

به محـمد به عـلی باز نـظیـر آمده است           هـاشمـیون همه را مـاه منیـر آمده است

او بـود جـنـت ما، کـعـبـۀ ما، مقـصد ما

خــال رخسـارۀ او شـد حجــرالاسود ما

هـستی از یُـمن قـدومش ز غـم آزاد بُوَد           خـرم از جــلـوۀ او گـلـشن ایـجـاد بُـوَد

این هـمان وعـده موعود و خـدا داد بُوَد           هر که شد منـتـظـر مــقـدم او شـاد بُوَد

آری ای اهـل ولا مــوسـم  دیــدار شـده

آیــت نــصــر مــن الله پــدیــــدار شــده

غـرق آیات مـبـین است رخ رخـشـانش           شب نشـینان سـمـاوات هــمه حـیـرانش

عرشیان مات ز قدر و شرف و ایمانش           کرده در عـرش خـداوند چنان مهمانش

در سماوات کنون فصل گل وهم عهدیست

میزبان خالق و مهـمان عزیزش مهدیست

خـیـز کز مـقـدم مولا هـمگی بنده شویم           هـمچو گـلها ز نسیم سحری زنده شویم

پـیـرو مـکـتب آن دولـت پـایـنـده شـویم           نکـنـد روز وصالش همه شرمنده شویم

دل او را هـمـه با پــیـرویش گرم کـنـیم

همه در محضر او اوئیم از او شرم کنیم

همه گویند «وفائی» گـل توحیـد کجاست           مروه پرسید کجا کعبه بپرسید کجاست

آن دل انگـیـزترین مـایه امـید کـجـاست           آفـتاب دل زهـرا گـل خورشید کجاست

کاش ما را ز وفا ره به حضورش بدهند

عـیدی ما همه را حکـم ظهورش بدهند

همیشه رهسـپرم سوی جادۀ خـورشیـد           مـنـم مـسـافـر پـای پـیــادۀ خـورشـیـد

چه فرق می كند از پـشت ابر هـم باشد           به طالبـش بـرسد اسـتـفـادۀ خـورشـید

منم كه كاسه به دسـتم منم كه  تاریـکم           دو جـرعه نور دهیدم ز بادۀ خورشید

اگرچـه دورم از آقـای خود ولی از او           جـدا نگـشـتـنـیـم چون بُـرادۀ خورشید

شــنـاسـنـامـۀ مـن صـبـح اول ایــجــاد           چـنین نـوشـته منم بـنده زادۀ خورشید

سـلام می دهـم از عـمق این دلِ تـاریك           بـه آخـریـن پـســر خـانوادۀ خـورشید

تویی تو معنی یا نـور، عمق یا قدّوس!

بگو كه حضرت خورشید كِی رسم پابوس؟

كــبـوتــران خــدا مــژدۀ ســحـر دادنـد           تـمـام از شـب مـیـلاد تـو خــبـر دادند

كــلاغ هـای دِهِ مـا بـه یُـمــن آمــدنــت           چو بلبـلان همه آواز عـشـق سر دادند

بــهـار حُـسـن خـداونــد با رسیــدن تو           به شاخه شاخۀ این شعر برگ و بر دادند

درخـت ها هـمه هــنـگـامـۀ قــدم زدنت           ز شـوق دیـدن تو دست با تــبـر دادند

عـروسِ باغچۀ یـاس، مـادرت نـرگس           چه كرده بود به او این چنین ثمر دادند

هـزار شكر خـدا را كه باز هم امـروز           به خــانـوادۀ زهـرائـیـان پـسـر دادنـد

نفـس بریـده صدا می زنیم در همه حال

به دادمان برس ای میم و حا و میم و دال

هـزار پرده هم افـتد اگر به رخسـارت           به چـشـم كس نَبُـوَد باز تـاب دیـدارت

به شـوق گرمی دستانت آمدم خـورشید           بـیـا و بــار بـده؛ ذرّه را بـه دربـارت

هزار یوسف مصری كلاف حُسن به كف           نشـسته اند به صف؛ درمیـان بـازارت

به شـیـوۀ پـدرانت چـه مـی شـود بـیـنـم           كـنـار سفـرۀ ما بـاز كـردی افـطارت

برو سفر به سلامت كه هر كجا هستی           امـام آخــر دنــیــا! خـدا نــگـهــدارت

برو ولی به خدا؛ چـشم ماست خانهٔ تو

بـیـا دوبـاره گـرفــتــه دلـم بـهـانــهٔ تـو

روایت است كه در روزگــار آمــدنـت           زمـیـن تــمـام شـود بی قــرار آمـدنت

روایت است كه بالاترین عبادتِ خـلق           در ایـن زمـانـه بُــوَد انـتـظـار آمـدنت

شنیده ام که ز اصحاب خوب شیطان است           كــسی كه كـار نـدارد به كـار آمـدنت

روایت اسـت كه بـا ذوالـفـقـار می آیـی           چــه بـا شــكـوه بُــوَد اقـتـدار آمـدنـت

روایت است قیامی كه سیدش یـمنی ست           خـبــر دهــد چو نسیم از بهـار آمدنت

مـقـام رهـبری آن سـید خـراسـانی ست           نــشـــانــۀ دگـــر روزگـــار آمــدنــت

نشـانه های ظهـورت هنوز كامل نیست

دلی كه منتظرت نیست گِل بُوَد دل نیست

به هر کجا که سخن از تو در میان آید           به جـسـم مُردهٔ نطـقم دوبـاره جان آید

من آمـدم که نبـاشـم فـقـط تو بـاشی تو           فــنـای ذات تو گـشـتـن کـمـالـمان آیـد

که مثل توست که بعد ازهزار واندی سال؟           زمــان آمــدنـش بــاز هــم جـوان آیـد

که مثل توست چنین وکه چون رقیه چُنان؟           که طفل باشد و چون پیر قد کمان آید

که دیده است که سجده کند لب طفـلی؟           بر آن لبی که از آن بوی خیزران آید

خـرابه بود و سحـر بود و دخـتـر بابـا

بـدون همـسـفـرش رفـت بـا ســرِ بـابـا

امشب از باد صبا، بوی کسی می شنوم           هـر نفـس، بـوی مسیـحا نفسی می شنوم

مـــژدۀ آمـــدن دادرســـی مــی شــنــوم           اندرین بـادیه بـانـگ جـرسـی می شنوم

حــمـدلله کــــه از آه اثـــر کـــردۀ مـــا

خـبری می‏ رسد از یـار سـفـر کردۀ ما

شب قدر است شب نیـمۀ شعـبـان، آری           ریزد امشب به جهان رحمت یزدان آری

می ‏دمد روح دگر در تـن ایـمـان، آری            می رسد مصلح کـل، منجی انسان آری‏

لـیلـۀ نیـمۀ شعـبان، سحری خوش دارد

سحـر نیـمـه شـعـبـان، اثـر خـوش دارد

خـلـف مــنــتـظـر عــتـرت طـاهـا آمـد            زادۀ مــنــتــقـــم حـضـرت زهــرا آمـد

بنـدگـان! خـاک ببـوسیـد که مــولا آمـد            گو به فـرعون زمان، ثانی مـوسی آمد

آن که رسم ستم از روی زمین بر دارد

که به عالم، اثر از جور و جفـا نگذارد

غیر ازو نیست کسی رهبر و سرور، ما را           لطف او سـایه بر انداخته بر سر، ما را

رسـد از میـمنـتـش رزق مـقــدّر، ما را           آیـد از مرحـمـتـش رحمت داور، ما را

قلب عالم بود و زنده همه عالم ازوست

چشمۀ رحمت و گلزار جهان خرم ازوست

این شب تیـره به پـایـان رسد انـشاءالله            یوسف ازمصر به کنعان رسد انشاءالله‏

دردهــا را همه درمـان رسـد انشـاءالله            چون که آن حجت یزدان رسد انشاءالله

اندر آن روز که او سر ز یهودان گیرد

شیعه از یمن ظهورت، سر و سامان گیرد

یارب! آن منـتـظـر اهل ولا را برسـان            یارب! آن ریشه ‏کن ظلم و جفا را برسان

یا رب! آن زنده ‏کن صدق وصفا را برسان            یارب! آن ریشه‏ کن ظلم و جفا را برسان

برسان آن که بود مبتکـر صلـح جهـان

تا ازو، روی زمین پر شود از امن و امان

به خدا بار فراق تو کشیدن سخت است           جرعه‏ ای از می وصلت نچشیدن سخت است

هرسخن جزسخنی از توشنیدن سخت است           همه را دیدن و روی تو ندیدن سخت است

ای ز نـور تو دل و دیده فروزان ما را

در غم خویش ازین بیش مسوزان ما را

ای نظام دو جهـان بسـته به تار مـویت           اُنـس بگـرفـته دل ما به سـر گـیـسویت

دیده گر قـابل آن نسیت که بیـنـد رویت           سـوی عـالم نظری، ای دل عالم سویت

ازهمه عـالم و آدم به خـیال تو خوشیـم

در شب هجر به امید وصال تو خوشیم

ای که اکناف جهان، سفـرۀ عام تو بود           رشحۀ فیـض ابـد، ریـزش جـام تو بود

مصلح کـل تویی و صلح به نـام تو بود           رجـعــت آل عـلـی بعــد قــیـام تـو بـود

این تویی آن که جهانت همه تسخیر شود

دولت آل عـلـی از تو جهـانگـیـر شـود

باز در دستان من شور قـلم اعجاز کرد           زخم هجران از زبان واژه ها سر باز کرد

داغ آن يار سفر کرده همان يوسف ترين           در رديف غم نوای قلب ما را ساز کرد

هجر خورشيد وجودش بر شب دل مشکل است           چشم بارانی من اين نکته را ابراز کرد

بارالها او کجا هست و کجا دارد مکان؟           تا به کی بايد که پنهان ازهمه اين راز کرد

گرچه داغ غيبت خورشيد داغی تازه نيست           بايد امشب در شب ميلاد او پرواز کرد

شام عيد است و دلم مشمول لطف کبريا

می پــرد مرغ دل من در هـوای سـامرا

دارد امشب سامرا حال و هوای ديگری           گـوئيا برپـا شده ارض و سمای ديگری

پشت درب خـانۀ شاه کريم ابن الکـريـم           می رسد از راه پـشت هم گـدای ديگری

گرد آن گهوارۀ از جنس نورش ميرسد           دم به دم خيـل فرشته از فضای ديگری

عالم امشب سوی او دارد سر راز و نياز           آمده کعبـه، منا، سعی و صفای ديگری

وارث شمـشير حيـدر وارث عـلم عـلی           آمده در دو جهـان خـيـبر گشای ديگری

مصطفی ومرتضی و مجتبی، زهرا، حسين

جلوۀ اين پنج تن شد جلوه گر درعالمين

رحمت رحمانی حق گشته جاری درجهان           مات مانده در بيان فضل اوعقل و زبان

بوی نرگس درجهان پيچيده عالم گشته مست           از شميـم جانفـزايش شد دل عـالم جوان

آسمانها زير پايش فرش راهی مختصر           روشنای خانۀ او شمس و نجم و کهکشان

عالمی مجنون و ليلای دو عالم روی او           جان عاشق ها فدای مهدی صاحب زمان

کی بــيايد در شماره فضل بی پـايـان او           عالمی از وصف رويش عاجز است و ناتوان

مدح او کی در زبـان آدمی کـامـل شود

آری آری وحی بايد بر زبان نازل شود

این جـشن ها؛ بـرای من آقـا نـمی شـود           با این چـراغ هـا شـب من پـا نمی شود

من بیـشـتر برای خودم گـریـه می کـنم           این جـشن ها بـرای تو بر پـا نمی شـود

خـورشیدی و نگـاه مرا می کنی سفـیـد           می خـواسـتـم بـبـیـنـمـت؛ اما نمی شـود

این زندگی بدون تو تلخ است مثل زهر           بــا زهـــر مــا، آب گـوارا نــمی شـود

آقـا! جـسـارت است ولـی زودتـر بــیـا           این کـارها به صبر و مـدارا نمی شود

باور مکن تو را به هوای تو خـواستـم           با این قـدی که پـیـش شـما تا نمی شود

بـال جـبـریـل غـزل هـای مـرا آوردنـد           بشکن ای نیل که مـوسای مرا آوردند

و شـکـوه دم عــیــســای مـرا آوردنــد           دست بـر سینـه؛ که آقـای مـرا آوردند

یک قـدم مـانـده فـقـط تا ابـدیت بـرسـم

آه ای عشق کمک کن به هـویت برسم

هفت پشتم همگی عاشق و مجنونِ شما           یـازده قرن گذشت از غـمِ گلگون شما

ما همه سوخته، خاکستر و دلخون شما           گـردن غیــرت این طایفه مدیـون شما

هرکه بی عشق تو سرکرده بمیرد بهتر

بـاغ عـمـرش دم پـائـیـز بگـیـرد بهتـر

دوش در حلقۀ ما قصۀ گیسوی تو بود           تا دلِ شب سخن از سلسلۀ مویِ تو بود

سمت سجاده کمان خانۀ ابروی تو بود           کـیمیا اندکی از خاکِ سر کوی تو بود

به فدای قدمت ای همه جان،ای همه تن

بگــشـا بنـد قـبـا؛ تا بــگـشایــد دل من

چشم هرکس به تو افتاده دگرمات شده           دیـدۀ روشـنی از پـرتـو مـشکـات شده

نـسل در نـسل همه اهل کـرامات شـده           راوی مـعــجـزۀ آنــیِ چــشـمـات شـده

کشتهٔ چشم تو ازهردو جهان خواهد رفت

در بهشتم برود خنده کنان خواهد رفت

چشم یعقوب سپید است نسیمی بفرست           مهربـانی خودت را به یتـیمی بفرست

ما نداریم کسی را تو کـریمی بـفرست           جلـوۀ تـازه ای از یـارِ قـدیـمی بفرست

جمکـران ساخته ایم هم وطن مـا باشی

تا پـنـاهِ غـم هـر مـرد و زن مـا بـاشی

نقش لبخند خودت را به دل قاب بکش           شب شده سوسوی آرامش مهتاب بکش

از کـویـر عـطـش سـیـنۀ ما آب بکـش           قبـله شـو آینه در کاشیِ محراب بکش

وای بر ما اگز از عشق پریشان نشویم

بی ولای نفـس ناب تو سـلـمان نشویـم

می شود شادی آن قـلب سپـیـدت باشیـم           یا که دعـوت شدۀ سـفـرۀ عـیدت باشم

یکی از پـا به رکبان  شهیدت بــاشیــم           شود ای دوست،شود شیخ مفیدت باشیم

یک دوخط هم بنویسی دلمان شاد شود

بـا نـفـس های گـل فـاطـمـه آبــاد شـود

سی نفر یـار نـداری که پریشان نشوی           دم به دم ابر پُر از اشکِ بهاران نشوی

از نگـاه دل غـفـلت زده پنهـان نشـوی           خـانه بر دوش ترین یـار بیـابان نشوی

یار تو خواب ندارد همه جا بیدار است

لب به لب پر شده ازدغدغۀ دیداراست

چـقـدر تا دم بی تـاب عــبـورت مـانـده           تا لـب بـام سحـرگـاه  ظهـورت مـانده

بانویی خم شده در راه ظهورت مـانده           روی دیوار و دری چشم غیورت مانده

قـسـمت می دهـم ای آبـروی شب بـوها

دگـر از راه بــیـا مــنــتـقـمِ پـهــلــوهـا

ترسم آخر که شب هجـر به پایـان نـرسد           روز وصلت به من بی سر و سامان نرسد

هر چه از آتش دل، سوزم و فـریـاد کنم           کس به داد منِ غمـدیــدۀ نـالان نــرســد

دوش گفتم غـم دل را به طبیبـی، گـفـتـا:            دردعشق است، یقین دان که به درمان نرسد

دل دیوانۀ ما، گشته چه خوش جای گزین           شانه ای کاش بر آن زلف پریشان نرسد

گو به یعـقوب، تو را صبـر فـراوان باید          یوسف گمشده ات زود  به کـنعـان نرسد

خاطــرخـضر چه جمع است یقین میداند          که سکنـدر به لب چشمۀ حــیـوان نـرسد

آنچنان تیـز رود مرکب عـمـر تو نصیـر         که به گـرد سُـم آن بـرق شتــابـان نـرسد

به سر آمد شب هجران و سحر نزدیک است          صبرکن، صبر که هنگام ظفر نزدیک ست

رحمى اى باد خزان! کز اثر همّت اشک          نو نهالى که نشاندم، به ثـمر نزدیک ست

هـمه را در رخ یـاران، نـگـران مى ‏بینم          مگر این قافـله را وقت سفر نزدیک ست

وقت آن است که همت طلبیم از در دوست          که بس از قافله دوریم، خطر نزدیک ست

گرچـه دور است ره  کعبۀ مقصـود، ولى          آزمـودیم که بر اهــل نـظـر نـزدیک ست

نـالـه ‏هاى جرس قافله پُـر شور شده است          همسفر! کعبۀ مقصود مگر نزدیک ست؟

هست تا گوهر دین در صدف غیـب نهان          صـدف چـشم‏ تر ما به گـهـر نزدیک ست

گفتم: ازهجـر رخت جان به لب آمد، گفتا          نالـۀ سوخته جـانان به اثـر نــزدیـک ست

پـر و  بال من و پروانه بسوزید چو شمع          که سرآمد شب هجران و سحر نزدیک ست

کسی مسیـر خــدا را به من نشان بــدهد           دل ســیـاه مـرا دسـت آســمــان بــدهــد

درون پــیـلۀ ســر در گـمی اســیــرم آه!           کــسی برای پریــدن به من تــوان بدهد

به دشت خیره شدم تا مگر که قـاصدکی           نشــانه ای به من از یــار مهـربان بدهد

و کاش طعــم غـزل های نـاســرودۀ من           بهــار شعـــر مرا شـور ناگـهــان بدهد!

هزار بیت به وصفش قصیده می خـوانم           اگر که بغض گلــو گیــر من امان بدهد

مـن از حــکـایت آشــفــتـگــی پُـرم امــا           کجـاست او که مـرا جــرأت بیان بدهد؟

همیشه منتظرم تا عزیــز خوش خبــری           خــبـر ز آمــدن او؛ دوان دوان بــدهــد

چه سرد مرده ام اینجا کجاست دستی که           به بنــد بنــد وجـودم دوباره جان بدهد؟

دردِ فــراقِ یـوسـف زهـرا شـدیــد شـد            یعقوب روزگار دو چشمش سپــیـد شد

امــیـــد انــتــظـــار دل نـا امــیـــدهـــا            امــیـد هـم ز آمـدنــت نــا امــیـــد شــد

از عشق ناله خیزد و ازهجر درد وغم            غــم نــاله می کند که فــراقت مدید شد

بزم وصال می طلبد جان ز عــاشقـان            خوشبخت آن که در ره جانان شهید شد

در پیــشگـاه یـوسف زیـبای فـاطــمــه            صدها هـزار یـوسف مصری عبید شد

از کثــرت گنـاه و خطاهای بی شمــار           راه وصـال من به سـرایت  بـعیــد شد

تا شد غلام حلقه به گوش تو هــاشمی            دنیــا و آخـرت به حقــیـقـت سعیـد شد

بی روی تو ای گل نبود خــارتر از من           در دام غـمـت نیست گـرفتــار تر از من

گفتند تو بـر عبــد خطا کــار دهــی راه           امـروز کسی نیـست خطاکـار تر از من

با کـوه گـنـاهــم اگــر امــروز پـسـنــدی           فــردا نتــوان یافت سبک بـار تر از من

سنگــم بــزن و بــاز دعـا کــن که نباشد           در بــیــن مــحــبّـان، وفــادارتــر از مـن

جانــم به لب آمد بگــشا دیــده که نَـبــود           بی نــرگس بیـمــار تو بـیـمار تر از من

جـز این دل آتـش زده و دیــده خـونـیــن           کس نیست پـریشان تر و بـیدارتر از من

برخیز و برافروز و بســوزان که نباشد           در سـوختــن امــروز سـزاوراتر از من

درهجر تو دانی که من و دل به چه حالیم           من زارتـرم از دل و دل زارتــر از من

گیــرم که همه خلق جهان یــار شـونــدم           بی تو نبود بی کس و بی یـار تر از من

من«میثم» بی یارم و تو، یـار من استی           من خار و تو برمن شده غمخوار تر ازمن

دلـتـنـگی مـرا به تـمـاشـا گـذاشتــه است           اشكی كه روی گونۀ من  پا گذاشته است

هــمـزاد با تــمـامی تــنهـایـی مـن اسـت           مردی كه سر به دامن صحرا گذاشته است

این كیست این كه غربت چشمان خویش را؟           در كولـه‌بـار خستگی‌ام جـا گذاشته است

این كیست این كه این همه دل‌های تشنه را؟           در خشك سال عـاطفه تنها گـذاشته است

خورشید چشم اوست كه هر روز هفته را           چـشم انتظارمشـرق فـردا گــذاشته است

کعبه زیباست به شرطی که تو در کعبه درآیی           به حـرم تکیه نهی روی به عالم بنمایی

دیده بر گـل ننهم تـا گـل روی تو ببـینم           دل به عالم ندهم تا تو ز من دل بربایی

حجرالاسود و حجر و حرم و مروه و مسعا           همه چـشمند نگـارا که تو از راه بیـایی

حاجی آنست که مُحرم شود و دور تو گردد          زائر آن ست که یکدم تو به او رخ بنمایی

خواستم تا که دعایی بکنم بهر ظهـورت          چه دعایی بکنم یوسف زهرا تو دعـایی

مردم دیده  به هـر ســو نگـرانـند هـنوز           چشم در راه تو، صاحب نظـرانند هنوز

لاله ‏ها، شعله‏ کش از سینۀ داغند به دشت           در غمت، هـم‏دم آتش‏ جـگـرانـنــد هنوز

از سـراپـردۀ  غیبت خبرى بـاز فـرست           که خبــر یـافتگـان، بى‌خبــرانند هـنـوز!

آتشى  را بـزن؛ آبى به رخ ســوختگـان           که صدف ‏سوز جهان، بد گهرانند هنـوز

پــرده ‏بـردار! که بیگــانه نبیند آن روى           غـافل ازآینــه، این بى‏ بصرانــنـد هنـوز

ره‏ روان در سفـر بادیه، حیــران تــوأند           با تو آن عهـد که بستـنـد، بر آنـنـد هنوز

ذرّه‏ ها در طلب طلعت رویت، با مـهـر           هم‏چنان تـاختــه چون نو سفــرانند هنوز

سـحـر آموختگــانـند، که با رایت صبح            مشعـل‏ افروز شب بى ‏سحـرانـند هنــوز

طاقت از دست شد،اى مردمک دیده !دمى           پرده بگشـاى! که مردم نگــرانند هنــوز